Blogs: Επώνυμα ή Ανώνυμα;...

Από papagalomegalo.wordpress
Το φοβικό σύνδρομο της κυβέρνησης προς τα blogs και ο θόρυβος που έχει προκληθεί καθιστούν απαραίτητο το ξεκαθάρισμα ορισμένων εννοιών. Σημειωτέον δεν πρόκειται να γίνει τίποτα, τουλάχιστον επισήμως. Καμμία προληπτική παρέμβαση δεν δικαιολογείται στη σύγχρονη δημοκρατία. Παρόλα αυτά, ας δούμε δύο παραδείγματα, και ορισμένα βασικά επιχειρήματα δανεισμένα, από τον …κοινό νου.
internet anonymityΑπό παλιά, και ακόμη και σήμερα, τα άρθρα που καθήλωναν τους αναγνώστες των εφημερίδων ήταν εκείνα που ήταν γραμμένα από «Ειδικό Συνεργάτη» ή από δημοσιογράφους και αναλυτές με...

εμφανώς επιμελημένα ψευδώνυμα. Αυτά συνήθως περιέχουν στοιχεία παρασκηνίου, σκληρή κριτική και αποκαλύψεις που κλονίζουν τις απόψεις των πολιτών για πρόσωπα και πράγματα. Η πράξη αυτή της εκάστοτε εφημερίδας να δημοσιεύει άρθρα, στην ουσία, ανυπόγραφα, αποσκοπούσε και αποσκοπεί στη διαμόρφωση περιεχομένου, ιδιαίτερης βαρύτητας, που προκαλεί αντιδράσεις, το βάρος των οποίων, ο κάθε δημοσιογράφος, ως άτομο δεν θα μπορούσε να σηκώσει. Έτσι, την ευθύνη την αναλαμβάνει η εφημερίδα συνολικά, δηλαδή η διοίκηση και η ιδιοκτησία της, που είναι σε όλους πρόσωπα γνωστά.

Άλλου είδους παράδειγμα, εξίσου ισχυρό είναι η ανωνυμία σε όλα τα άρθρα, την οποία, από ιδεολογία, τηρεί ο Economist. Στις σπάνιες περιπτώσεις, που φιλοξενεί άρθρα που ο συγγραφέας τους κατονομάζεται, το δηλώνει: by invitation. (By the way, που λέει και ο Κίμωνας, αυτή είναι μία καλή ιδέα για τα ελληνικά blogs). Στον Economist εργάζονται δημοσιογράφοι άκρως εξειδικευμένοι, με διδακτορικά και εμπειρία, ενώ ο εκάστοτε διευθυντής αναλαμβάνει τη θέση μετά από αγγελία στις στήλες εύρεσης εργασίας. Στην περίπτωση αυτή, η ανωνυμία εγγυάται την ελευθερία και ανεξαρτησία στην παραγωγή περιεχομένου. Απελευθερώνει την ανάλυση και την κριτική, οι οποίες στηρίζονται σε τεχνοκρατικά δεδομένα και στοιχεία, ανεξαρτήτως ποιος είναι, κάθε φορά, το αντικείμενο. Και πάλι, ο διευθυντής και ιδιοκτήτης είναι πρόσωπα ευρέως γνωστά.

Σε όλες τις ανωτέρω περιπτώσεις, όταν κάποιος θεωρεί ότι θίγεται, ή αδίκως ζημιώνεται από ένα δημοσίευμα, καταφεύγει στη δικαιοσύνη και ακολουθούνται τα προβλεπόμενα.

Το ίδιο ισχύει και με όλους τους ιστότοπους, τα blogs, ακόμη και τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης. Το απόρρητο αίρεται κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας και ο διαχειριστής κατονομάζεται. Σε περίπτωση δε, που έχουμε να κάνουμε με διεθνή εταιρεία, η υπόθεση ακολουθεί τη διαδικασία της δικαστικής συνδρομής, κ.λπ. Απλώς ενδέχεται να υπάρξει χρονική καθυστέρηση, πάντως θα υπάρξει αποτέλεσμα, διότι όλες οι κυβερνήσεις, παγκοσμίως μοιράζονται τον ίδιο προβληματισμό και γι’ αυτό συνεργάζονται.

Οτιδήποτε άλλο αποτελεί παραβίαση της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, την ελευθερία της έκφρασης, οι οποίες, φυσικά και ενισχύονται από την ψηφιακή τεχνολογία. Οι κυβερνήσεις που δεν το αντέχουν, καλό είναι να αναθεωρήσουν την τακτική τους, και από αρνητές των εξελίξεων, να αγκαλιάσουν την καινοτομία, μπας και τσιμπήσουν και καμμία ψήφο από τους νέους… Γιατί, μεταξύ μας, όταν είσαι ουσιαστικά και πολιτικά τεχνοφοβικός, τότε οι συνέπειες στις νέες ηλικίες, που ζουν με την τεχνολογία, είναι πολύ σοβαρές και αμετάκλητες…